Persoas Humanas. Para Lucía :)

Pode parecer o título  «Persoas humanas»  unha redundancia , pero eu non o creo.

Ao longo da vida pasan por nós  centos, miles, millóns de persoas … E aínda que  algunhas podan ter un parecido entre elas  ou lembrarnos a alguén que xa coñecemos , non topas duas iguais!

Entre toda a xente que pasa , sempre hai quen aparece na nosa vida como suliñada  cun  marcador amarelo fosforito.

Nin lazos familiares, nin amor a primeira vista … É esa extraña química que de repente nos une a algunhas persoas  e que fai   que as sintamos como parte do noso círculo máis cercano  , nada máis coñecelas. E non falo tampouco de amizade , porque esas relacións especiais , son as veces  estrañas e dispares en edade e circunstancias , e xurden porque de repente, se produce un chispazo, unha forte empatía! As veces duran o que dura un curso,  un campamento, ou unha estancia no hospital.

Son esas persoas transparentes e abertas, que podes mirar por dentro como te miras a tí mesma,  que aparecen só en ocasións e que fan que recobres a fé na humanidade.

Mentras dura esa situación que compartides  ,  disfrutas da sua compañía e enriquéceste como persoa . E  cando remata ,  quedan no teu pensamento para sempre como esos seres marabillosos que pasaron pola túa vida e que quizás agora estén pasando pola vida doutros , facendo a súa existencia máis levadeira. Neste  percorrido pola vida, xa son varias as que me teño atopado , e sei que debo de sentirme afortunada por eso.

Hoxe foi un día importante para unha delas . Ten 18 anos e unha vida prometedora por diante.  É unha loitadora , unha sentimental , unha mezcla de espontaneidade e tolería , un encanto de rapaza e sen dúbida unha persoa humana marabillosa. Probablemente cando o curso remate , non volte a vela , ou  tardemos moito en volver a atoparnos … Sei como é esto , porque xa foron moitos.

Pero ela , como esos outros , terá un espacio reservado na miña mente , un sorriso dolce cada vez que a lembre,  e o desexo de que tope o seu camiño e a sua felicidade.  E sempre que pense nela , lembrarei a súa despedida de hoxe , na que usou moi apropiadamente as verbas  de Rosalía  «Mais ó que ben quixo un día, si a querer ten afición, sempre lle queda unha mágoa dentro do seu corazón»

17 de Maio día das letras galegas  (Dun relato adicado a unha alumna no 2013)