Ahamed e a visita ós Amish :D

Para a visita ós Amish tuvemos que madrugar , todo porque se lle meteu na cabeza a Ahamed que sempre se iba a cama coas galiñas  e levantábase  como o raposo as 7 da mañán para ir a comer. E como subía á nosa cociña cos seus zapatos de tacón e plataforma despertaba a todos.

«La moda en Italia, one hundred!! » Estas eran as suas palabras cando escoitaba á xente falar dos seus zapatos ; porque se algo foi tema de conversación neste tempo,  ademáis do yellow co que pintamos a store, foron os zapatos de Ahamed.

Ahamed sorprendíanos sempre cos seus modelos ; camisas psicodélicas, reloj de CK, o perfume de Jean Franco Ferrer , o bolso que levaba o día da excursión e ata as gafas de sol.  Era un home moi aparente! 🙂

Tamén andaba moito en pixama, e os que cohabitaban máis con él decían que se deixaba ver moito en toalla, eu sólo o pilléi unha vez, e aquelo teño que decir que era máis ben unha toallita de vidé!! jaja  Esto lémbrame …»I dont want to see your dirty clothes in my bathroom!! » jajajaja Pero eso xa foi outra historia 😉

Polo tema do baño tuvemos a primeira e a máis divertida de todas as discusións. No piso de abaixo eran tres personas e tiñan dous baños e arriba éramos catro e só tiñamos un baño. Pois estando esperando para ir a ducharme preguntéi: _Quen está no baño? e Valerie díxome _Debe de estar Yukari.  Pero ó momento vexo a Yukari… _Sabes quen está no baño Yukata? _Pois como non sexa Tina… Pero Tina baixara ao locutorio a chamar por teléfono… Así q Yukari chamou á porta e cando pregunta _«Who is it? Sorpresa!! _ Ahamed!! Quen iba a ser senón? jajajaja Seica quería ver como era o noso baño…

Ahamed era too much para o noso body! Pasaba a vida cociñando, cociñaba todo o que pillaba, comíamos de varios pratos e decía que lle gustaba kitchening, porque para el kitchen era un verbo.

En canto a xente empezaba a falar , Ahamed desconectaba! Comía todo o que podía e bebía todo o orange juice existente, e ó rematalo desaparecía… sen fregar nin un prato!

Thomas contounos un día que Ahamed lle dixera que estaba de vacacións e que non  quería  saber nada de mulleres… Pero andar andaba todo o día atrás delas, e sólo Yukari tiña paciencia para aguantalo. Ata que un día se fartou e díxolle  _Pasa a lavar as bandexas de facer pizza! E eu non sei se lle pareceu mal ou non, o caso e que foi por un libro en árabe e púxose de lectura no medio da cociña, debía de ser para controlar se falaban algo del.

O asunto é que sempre tiña appointments e cada vez que lle suxeriamos ir a tal sitio ou ao outro, él non podía! Perfumábase todo e acicalábase e fuxía. Ah!! E deixaba a súa habitación sempre locked, como fan os tolos. 😉

Pero o día que fomos a ver ós Amish; colleu o bolso, as gafas de sol e os tacóns e foi o primeiro en meterse na furgoneta de Gerry.

Chegando á rexión dos Amish todo era super bonito, a paisaxe e as casas.

Yukari exclamaba literalmente  ó paso que nos ibamos achegando porque a paisaxe é moi distinta á paisaxe xaponesa,  e a modo que avanzábamos iban aparecendo as carretas tiradas por cabalos  e a xente vestida con roupa amish .  Aparcamos e fomos ao mercado amish donde se vendían froitas, confituras… e tamén  unhas extrañas frores como de terciopelo que eu nunca na miña vida vira, e comida amish, e roupa amish, e tamén nos ensinaron unha casa amish por dentro e explicáronnos como vivían  e  fíxome sospeitar de  que todo é un negocio amish, de ahí xurdíu unha frase que se repetíu no camiño de volta «I dont believe in amish…» pero a verdade que vale a pena velo, porque viven nuha zona verdadeiramente privilexiada e non moi lonxe da cidade.

Logo fomos a comer a un restaurante e Ahamed comeu canto pillou. Eu merquéi unha piruleta para Yona e chupas para everybody ,os alemáns preguntaban why? why? Non entenden que alguien teña o detalle de regalarlles un chupa! 😦  Finalmente todos contentos chupamos os nosos chupas.

Ese era o día que me estaba vindo a regla e non me topaba nada ben. Pola tarde noite fomos a un centro comercial  de esos americanos, que che dan un mapa e hay un cento de edificios onde che venden de todo… o típico sitio que lle fai doer a a cabeza a calquera! E donde tamén vimos xente cunha obesidade esaxerada que non se cortaban en comer e beber mentras lle tocaban á roupa, e tamén nos reímos moito na tenda de lencería, froito como é de supoñer das diferencias culturais, había cousas que Yukari non sabía como se poñían! 😉