Pode parecer o título «Persoas humanas» unha redundancia , pero eu non o creo.
Ao longo da vida pasan por nós centos, miles, millóns de persoas … E aínda que algunhas podan ter un parecido entre elas ou lembrarnos a alguén que xa coñecemos , non topas duas iguais!
Entre toda a xente que pasa , sempre hai quen aparece na nosa vida como suliñada cun marcador amarelo fosforito.
Nin lazos familiares, nin amor a primeira vista … É esa extraña química que de repente nos une a algunhas persoas e que fai que as sintamos como parte do noso círculo máis cercano , nada máis coñecelas. E non falo tampouco de amizade , porque esas relacións especiais , son as veces estrañas e dispares en edade e circunstancias , e xurden porque de repente, se produce un chispazo, unha forte empatía! As veces duran o que dura un curso, un campamento, ou unha estancia no hospital.
Son esas persoas transparentes e abertas, que podes mirar por dentro como te miras a tí mesma, que aparecen só en ocasións e que fan que recobres a fé na humanidade.
Mentras dura esa situación que compartides , disfrutas da sua compañía e enriquéceste como persoa . E cando remata , quedan no teu pensamento para sempre como esos seres marabillosos que pasaron pola túa vida e que quizás agora estén pasando pola vida doutros , facendo a súa existencia máis levadeira. Neste percorrido pola vida, xa son varias as que me teño atopado , e sei que debo de sentirme afortunada por eso.
Hoxe foi un día importante para unha delas . Ten 18 anos e unha vida prometedora por diante. É unha loitadora , unha sentimental , unha mezcla de espontaneidade e tolería , un encanto de rapaza e sen dúbida unha persoa humana marabillosa. Probablemente cando o curso remate , non volte a vela , ou tardemos moito en volver a atoparnos … Sei como é esto , porque xa foron moitos.
Pero ela , como esos outros , terá un espacio reservado na miña mente , un sorriso dolce cada vez que a lembre, e o desexo de que tope o seu camiño e a sua felicidade. E sempre que pense nela , lembrarei a súa despedida de hoxe , na que usou moi apropiadamente as verbas de Rosalía «Mais ó que ben quixo un día, si a querer ten afición, sempre lle queda unha mágoa dentro do seu corazón»
17 de Maio día das letras galegas (Dun relato adicado a unha alumna no 2013)
Un Plan Infinito 